Menu

Żołnierze Wyklęci

Zapomniani Bohaterowie

Wyrok

17 sierpnia odbyła się rozprawa sądowa, na której był obecny prokurator por. Ludwik Alwin oraz obrońca z urzędu Kazimierz Ogrodzki. Przewodniczący Wojskowego Sądu Rejonowego w Gdań­sku mjr Adam Gajewski skazał Feliksa Selmanowicza na karę śmierci, utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze oraz przepadek całego mienia.

Jeszcze tego samego dnia „Zagończyk” napisał do prezydenta Krajowej Rady Narodowej Bolesła­wa Bieruta prośbę o ułaskawienie. Jako okoliczność łagodzącą podał fakt, jakoby do działalności konspiracyjnej został zmuszony przez „Łupaszkę”, który rzekomo miał mu zagrozić śmiercią, gdyby się jej nie podjął: „Groził mi likwidacją na wypadek nieprzystąpienia do akcji, którą kierował”. Podany argument przywodzi na myśl opisaną już wcześniej taktykę, jaką „Zagończyk” ustalił z „Jach­ną” w momencie ponownego wstąpienia jej na ścieżkę partyzancką.

Dzień po ogłoszeniu wyroku „Zagończyk” napisał drugą, znacznie obszerniejszą, prośbę o ułaskawienie. Na podaniu widnieje adnotacja z 21 sierpnia 1946 r., że prezydent z prawa łaski nie skorzystał.

Feliks Selmanowicz. WUBP w Gdańsku, 1946 r.
Pismo szefa Wydziału Karnego Departamentu Służby Sprawiedliwości MON z informacją o nieskorzystaniu przez prezydenta KRN z prawa łaski w sprawie Feliksa Selmanowicza. Datowane na 29 sierpnia 1946 r. (dzień po śmierci „Zagończyka”).