W 1918 r. jego rodzina powróciła do Polski i osiadła w Jakubowicach na Kielecczyźnie. Tam ukończył szkołę powszechną, a następnie uczęszczał do gimnazjum w Sandomierzu. Jako czternastolatek wstąpił do Korpusu Kadetów nr 1 we Lwowie. Egzamin dojrzałości zdał z pierwszą lokatą. Następnie jako prymus ukończył Szkołę Podchorążych Artylerii w Toruniu i podjął służbę w 6. pal w Krakowie. W macierzystej jednostce walczył w wojnie 1939 r., został ciężko ranny na Zamojszczyźnie. Uznany za poległego. W kwietniu 1940 r. skreślony przez Niemców z listy jeńców jako inwalida wojenny. Po wyleczeniu, w 1940 r. wstąpił do ZWZ w Obwodzie Opatów. W obawie przed aresztowaniem wyjechał do Warszawy, gdzie służył w kontrwywiadzie ZWZ– AK Okręgu Warszawa. W czerwcu 1944 r. został szefem tej komórki w Komendzie Okręgu Warszawa AK. Walczył w powstaniu warszawskim. Uniknął niewoli. Od grudnia 1944 r. był szefem wywiadu Obszaru Centralnego „NIE”, a następnie DSZ. Po aresztowaniu płk. Jana Mazurkiewicza „Radosława” został zastępcą komendanta Obszaru Centralnego DSZ. Po wejściu do WiN pełnił tę samą funkcję, a dodatkowo kierownika Wydziału Wywiadu. Na początku 1946 r. przejął dowodzenie Obszarem Centralnym. Pełnił również funkcję przedstawiciela WiN w Komitecie Porozumiewawczym Organizacji Polski Podziemnej. Po aresztowaniu 22 X 1946 r. prezesa Zarządu Głównego WiN płk. Franciszka Niepokólczyckiego został prezesem III ZG WiN. 5 I 1947 r. UB aresztował go w Warszawie. Po procesie trwającym między 3 a 27 XII 1947 r. został skazany przez WSR w Warszawie na karę śmierci, zamienioną na podstawie ustawy o amnestii na dożywotnie pozbawienie wolności. Więzienie opuścił 27 IV 1957 r. Mieszkał w Warszawie i pracował w spółdzielczości. Zmarł 15 IX 1984 r. w Warszawie. 15 VIII 2008 r. odznaczony pośmiertnie przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Orderem Orła Białego.