Ukończył gimnazjum w Drohiczynie. W wojnie 1939 r. walczył w szeregach 81. pp, wchodzącego w skład Armii „Prusy”. Po rozbiciu pułku kontynuował walkę, m.in. broniąc Lwowa. Uniknął niewoli i powrócił w rodzinne strony, które znalazły się pod okupacją sowiecką. Do ZWZ wstąpił w październiku 1941 r. Był członkiem Placówki Druskienniki w Obwodzie Grodno–Prawy Niemen Okręgu Białystok AK. Latem 1943 r. rozpoczął tworzenie pierwszego oddziału partyzanckiego na terenie powiatu. W odwecie Niemcy rozstrzelali jego matkę i siostrę. Jesienią tego roku dołączył do Uderzeniowych Batalionów Kadrowych i przeszedł na teren Okręgu Nowogródek AK. Walczył z okupantem niemieckim i partyzantką sowiecką. Nie dotarł na koncentrację przed operacją „Ostra Brama”, której celem było zdobycie Wilna. Uniknął rozbrojenia i powrócił do powiatu Grodno. Jesienią 1944 r. objął funkcję dowódcy 5. Kompanii w macierzystym obwodzie i aktywnie przeciwdziałał instalującej się władzy sowieckiej. Kolejno był drugim, a następnie od września 1945 r. pierwszym zastępcą komendanta obwodu. Miało to znaczenie tylko symboliczne, gdyż kordon graniczny skutecznie odciął konspiratorów z ziem utraconych od dowództwa znajdującego się w pojałtańskiej Polsce. W grudniu 1945 r. Niedziński został odznaczony Krzyżem Walecznych. Postanowił zostać na ziemiach utraconych i nie wyjechał do Polski, choć część jego podkomendnych tak uczyniła. Na bazie dawnych struktur AK–AKO kontynuował działalność jako Samoobrona Ziemi Grodzieńskiej. W 1946 r. podległy mu oddział liczył ok. siedemdziesięciu partyzantów. Przez kolejne dwa lata prowadził intensywne działania, w których wyniku zlikwidował ok. 120 agentów i funkcjonariuszy NKWD–MWD. 8 V 1948 r. otoczony wraz z oddziałem w kol. Łopienki koło Grodna przez siły MWD. Zginął podczas próby przedarcia się przez pierścień okrążenia. Pochowany w nieznanym miejscu.