Ukończył 4 klasy gimnazjum. Po pierwszej wojnie światowej jego rodzina sprzedała gospodarstwo w Zabielu, gmina Czerwone, i przeniosła się na Pomorze. W okresie II Rzeczpospolitej zawodowy plutonowy saperów Wojska Polskiego, służył w jednostce artylerii w Toruniu. Uczestniczył w wojnie 1939 r. Wywieziony na roboty do Niemiec, skąd w 1941 r. uciekł i powrócił na teren łomżyńskiego.
Od 1942 r. żołnierz Obwodu ZWZ-AK Łomża pod pseudonimem „Cień”. Zastępca ppor. Romualda Kozła „Pojawy”, twórcy funkcjonującej w ramach Obwodu Łomża struktury konspiracyjnej obejmującej Prusy Wschodnie „POWE” (Pomorze Wschodnie). Wraz z „Pojawą” przeszedł w 1943 r. do Narodowych Sił Zbrojnych (NSZ), a w 1945 r. znalazł się w Narodowym Zjednoczeniu Wojskowym (NZW). Od sierpnia 1946 r. dowódca 1 balonu terenowego w Komendzie Powiatu „Orawa”. W czerwcu 1947 r. wyznaczony na stanowisko komendanta Powiatu „Łużyca” („Łuków”), obejmującego część pow. łomżyńskiego, ostrołęckiego i piskiego. 30 VIII 1947 r. ze względów rodzinnych przekazał okresowo swą funkcję Bolesławowi Chrzanowskiemu ps. „Orzeł”, „Ostry” i wyjechał do Sępólna, gdzie ukrywał się przez pewien czas. 8 III 1948 r. podczas aresztowania przez funkcjonariuszy WUBP w Bydgoszczy został raniony, udało mu się jednak zbiec.
W czerwcu 1948 r. powrócił na teren powiatu kolneńskiego. Stanowisko komendanta Powiatu „Łużyca” („Łuków”) objął ponownie 17 X 1948 r. będąc jednocześnie dowódcą 15-osobowego oddziału PAS. Po rozbiciu „XVI” Okręgu NZW, organizator w październiku 1951 r. Podziemnego Narodowego Zjednoczenia Wojskowego i przewodniczący Podziemnej Rady Rejonu „Karaś” obejmujących pogranicze powiatów: Kolno, Pisz i Ostrołęka. Zginął śmiercią samobójczą otoczony przez grupę operacyjną UB 17 IV 1952 r. na kolonii Czerwone.