Wyrastał w tradycji patriotycznej, jego dziadek ze strony matki za udział w Powstaniu Styczniowym został skazany na 25 lat katorgi. W 1936 r. ukończył seminarium nauczycielskie w Mławie, a następnie podchorążówkę piechoty w Zambrowie. W okresie okupacji niemieckiej był żołnierzem AK, od 1943 r. dowodził drużyną w oddziale partyzanckim działającym na terenie powiatu mławskiego pod komendą ppor. Stefana Rudzińskiego „Wiktora”. Uczestniczył w wielu akcjach bojowych przeciw Niemcom, m.in. na posterunek żandarmerii w Muszakach. W latach 1945 – 1946 kontynuował działalność niepodległościową w szeregach lokalnej organizacji poakowskiej - Ruchu Oporu Armii Krajowej. Pełnił w niej funkcję komendanta Obwodu Przasnysz (kryptonim „Las”), wchodzącego w skład Inspektoratu ROAK „Mazowsze”. 3 VI 1945 r. dowodził operacją uwolnienia z aresztu PUBP w Mławie kilkudziesięciu więźniów politycznych. Podległe mu oddziały partyzanckie ROAK (m.in. E. Dobrzyńskiego „Orzyca” i I. Bukowskiego „Burzy” wykonały szereg spektakularnych akcji z zakresu samoobrony przed terrorem UB i NKWD, m.in. uwolniły kilkunastu więźniów z aresztu w Chorzelach, rozbijając przy tym posterunek MO. W udanych zasadzkach pomiędzy Janowem i Starą Wsią oraz pod Chorzelami rozbroiły grupy operacyjne bezpieki.
Wiktor Z. Nowowiejski poległ 6 XII 1946 r. we wsi Zembrzus, osaczony przez grupę operacyjną bezpieki i „ludowego” WP. Ranny, nie mogąc wycofać się, ostatnią kulę przeznaczył dla siebie.