W 1930 ukończył gimnazjum im. Hetmana Jana Zamoyskiego w Zamościu. Następnie studiował na Wydziale Prawa KUL, który ukończył w 1934. Podczas nauki w szkole średniej i na studiach działał czynnie w harcerstwie. W latach 1934–1935 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, po czym w stopniu plutonowego podchorążego rez. artylerii został skierowany do 3 pac w Wilnie, gdzie w 1936 uzyskał pierwszy awans oficerski. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939. Nie poszedł do niewoli, powrócił do Wilna i już jesienią 1939 podjął działalność konspiracyjną. Wiosną 1944 został skierowany do partyzantki; początkowo służył w 3 Brygadzie Wileńskiej AK, następnie w Oddziale Rozpoznawczym Komendanta Okręgu, gdzie dowodził 1 plutonem kawalerii. Uczestniczył w operacji „Ostra Brama”, osłaniając punkt dowodzenia ppłk. Aleksandra Krzyżanowskiego „Wilka”. Po rozbrojeniu przez sowietów sił AK skoncentrowanych pod Wilnem kontynuował działalność niepodległościową dowodząc oddziałem walczącym w rejonie Puszczy Nalibockiej (pod koniec 1944 przekazał komendę rtm. Władysławowi Kitowskiemu „Orliczowi”, zostając jego zastępcą). Prowadził samoobronę przeciw NKWD.
Był jedynym dowódcą, który wyprowadził zwarty pododdział po klęsce pod Rowinami. Przedarł się za „jałtańską granicę” i zameldował w Komendzie Okręgu Białystok AK-AKO. Początkowo powierzono mu funkcję dowódcy oddziałów samoobrony w Inspektoracie Białostockim AK-AKO, a jesienią 1945, po powstaniu Zrzeszenia WiN, funkcję prezesa (komendanta) Obwodu Sokółka–Białystok WiN. Pomimo trudnych warunków doskonale wywiązywał się z powierzanych mu zadań organizacyjnych i bojowych. W wyniku intryg będących dziełem ludzi nie dorównujących mu w standardach pracy konspiracyjnej, został pozbawiony pełnionej funkcji i przeniesiony z końcem wiosny 1945 do Obwodu Ostrów Maz. WiN, początkowo jako dowódca oddziałów partyzanckich, a potem prezes obwodu. Szybko udało mu się nie tylko znacząco poprawić funkcjonowanie tejże struktury, ale także rozszerzyć działalność WiN na sąsiednie tereny (jego podkomendni wykonali w tym czasie wiele udanych akcji przeciw siłom komunistycznym). Poległ 16 I 1947 zaskoczony przez grupę operacyjną KBW i UB na kwaterze we wsi Brzuza (pow. Węgrów), gdzie dochodził do zdrowia po długiej chorobie. Funkcjonariusze „bezpieki” zabrali ciało por. Piotrowskiego do PUBP w Węgrowie. Miejsce jego pochówku pozostaje nieznane.
Odznaczony Krzyżem Walecznych i Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.